Our main idea derived from a piece of Sophia Kokosalaki jewelry, named “Ascending Mirrors”, a pair of sterling silver and mirror earrings, three pieces of different shaped cubes that rotate with the motion of the user.

Following the same concept, we imitated the shape of this earring for our building and rotated each component according to the main axes of our views on the site and the way the land ascends though the slope.

The shadows from this “earring” were the form finder for the exterior spaces, giving us the illusion that the building is actually hovering, with the bright summer sun casting shadows on the terrain.

We enjoyed the futuristic form we achieved, and the way this building feels like it hovers over the ground, as if the Cycladic vernacular architecture could also be seen as a lightweight intervention. The ground level became a hidden support, camouflaged with the same tone as the ground.

As for the interior, the dynamic shapes and angles of the “earring” had an enormous impact on the general mood of the main spaces. We aimed for minimal spaces, with as much light as possible, clean lines and a summer Cycladic aura.

Η βασική μας ιδέα προήλθε από ένα κόσμημα Sophia Kokosalaki, με το όνομα «Ascending Mirrors», ένα ζευγάρι ασημένια σκουλαρίκια, τρία κομμάτια διαφορετικού σχήματος κύβοι που περιστρέφονται με την κίνηση του χρήστη.

Ακολουθώντας την ίδια ιδέα, μιμηθήκαμε το σχήμα αυτού του σκουλαρικιού για το κτήριο μας και περιστρέψαμε κάθε στοιχείο σύμφωνα με τους κύριους άξονες των θεάσεων στην τοποθεσία και τον τρόπο με τον οποίο η γη ανηφορίζει στο οικόπεδο.

Οι σκιές που κανει αυτό το κοσμημα όταν το ακουμπησει καποιος σε μια επιφανεια ήταν η εύρεση φόρμας και για τους εξωτερικούς χώρους, δίνοντάς μας την ψευδαίσθηση ότι το κτίριο αιωρείται στην πραγματικότητα, με τον λαμπερό καλοκαιρινό ήλιο να σκιάζει το έδαφος.

Απολαύσαμε τη φουτουριστική μορφή που πετύχαμε και τον τρόπο που αυτό το κτίριο αισθάνεται σαν να αιωρείται πάνω από το έδαφος, αντιμετωπίζοντας για πρώτη φορά την κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική ως μια ελαφριά παρέμβαση στο τοπίο. Το επίπεδο του εδάφους έγινε ένα κρυφό στήριγμα, καμουφλαρισμένο με τον ίδιο τόνο με το έδαφος.

Όσον αφορά το εσωτερικό, τα δυναμικά σχήματα και οι γωνίες του «σκουλαρικιού» είχαν κύριο αντίκτυπο στον γενικό σχεδιασμό των κύριων χώρων. Στοχεύσαμε σε minimal χώρους, με όσο το δυνατόν περισσότερο φως, καθαρές γραμμές και καλοκαιρινή κυκλαδίτικη αύρα.